17 kwietnia 1919 roku wybrana głosami mieszkańców Rada Miasta Poznania, powierzyła stanowisko prezydenta nadwarciańskiego grodu Jarogniewowi Drwęskiemu herbu Gozdawa. Tym samym przestał on pełnić dotychczasową funkcję nadburmistrza mianowanego 11 listopada 1918 roku przez Wydział Wykonawczy Rady Robotników i Żołnierzy na wniosek Naczelnej Rady Ludowej. - Nastąpiła najważniejsza chwila zebrania - pisał Kuryer Poznański - mianowicie wybór prezydenta. W nieobecności interesowane

31 marca 1919 roku - tego dnia, a właściwie w nocy z 31 marca na 1 kwietnia Paterek, niewielka miejscowość koło Nakła, po raz kolejny stała się areną walk polsko – niemieckich. Korzystając z osłony ciemności Niemcy przeprawili się pontonami przez Noteć i zaatakowali posterunek powstańczy od strony Wieszków. Załoga Paterka kontratakiem odrzuciła atak niemiecki. Zginęło co najmniej 6 Niemców, bo tyle ciał pozostało po naszej stronie rzeki. Innych rannych i zabitych mieli zabrać

20 marca 1919 roku zdarzyło się, że członkowie sprzymierzonej z nami Misji Międzysojuszniczej opuścili Poznań, zresztą krótko po wyjeździe delegacji niemieckiej. Obie delegacje, wespół z Polakami, negocjowały wcześniej szczegóły porozejmowej rzeczywistości funkcjonowania Wielkopolski szukając nieistniejącego konsensusu. Zatem negocjacje w zasadzie nie przyniosły oczekiwanych skutków, poza propagandowymi. Udało się przedłużyć i sprecyzować warunki zawieszenia broni i powołać K

Naciski wywierane przez premiera Ignacego Paderewskiego z Warszawy oraz na miejscu, w Poznaniu, przez pułkownika Władysława Andersa, księdza Stanisława Adamskiego i Władysława Seydę na generała Dowbora-Muśnickiego w celu wysłania regularnego wojska na odsiecz Lwowa, 12 marca 1919 roku przyniosły oczekiwany skutek. Kluczową rolę odegrał w tym dziele złożony sześć dni wcześniej postulat Misji Sojuszniczej, której część polityków, zwłaszcza nieoceniony przyjaciel Polski, generał

Dokładnie 102 lata temu Wojciech Korfanty, Józef Dowbor-Muśnicki i Władysław Seyda stali na peronie poznańskiego dworca kolejowego, uroczyście żegnając pierwszą ochotniczą wyprawę na odsiecz Lwowa. W czasie, kiedy w ogarniętej powstaniem Wielkopolsce zapanował potrewirski, niejednokrotnie gorący, ale jednak rozejm, oblężony Lwów wciąż bronił się przed Ukraińcami i wołał o pomoc, której szczególnie niechętni byli warszawscy socjaliści, którzy potrafili nawet zawrócić małe, nie

W marcu 1919 roku zwycięska Ententa była sojuszem już tylko z nazwy. Szczególny antagonizm w kwestii spożycia owoców zwycięstwa dzielił Francuzów i Anglików, był to zresztą antagonizm o odwiecznym podłożu, a ich współpraca datująca się od 1904 roku, z punktu widzenia całości relacji między tymi dwoma nacjami i państwami miała charakter incydentalny. W rywalizacji obu tych mocarstw o nadanie kształtu powojennej Europie, szczęśliwym trafem mieliśmy w ogóle jakichś sojuszników.

23 lutego 1919 roku poznański plac jeszcze Wilhelmiński znów stał się świadkiem wojskowej przysięgi. Tym razem generał Dowbor-Muśnicki, przedstawiciele duchowieństwa i władz cywilnych odebrali ją od Straży Ludowej. Formacje Straży Ludowej powstawały już w październiku 1918 roku, ale impuls do rozwoju Straży Ludowej w każdej miejscowości dał dopiero grudniowy Polski Sejm Dzielnicowy. Członkowie SL mieli odtąd odpowiadać za utrzymanie ładu, porządku i bezpieczeństwa publicznego

19 lutego 1919 roku tuż pod Kępnem, między Hanulinem a Rzetnią, tam gdzie wioska Przybyszów stoi, powstańcy ostrzeszowscy stoczyli najbardziej krwawą swą bitwę w obronie folwarku Korzeń. Niemcy wykorzystali gęstą mgłę, dzięki której udało im się niezauważenie podejść na 100 kroków od naszych placówek. Dwa ataki niemieckie zostały odparte, jednak trzeci przyniósł im sukces. Nasz karabin maszynowy zbyt często się zacinał mimo cudów, których dokonywał szeregowy Brykczyński, goni

16 lutego 1919 roku w Trewirze, w Nadrenii – Palatynacie, sprzymierzeni oraz Niemcy przedłużyli rozejm obowiązujący strony konfliktu światowego od 11 listopada 1918 roku. Wcześniej polski wywiad przekazał stronie francuskiej, której zależało na jak największym osłabieniu Niemiec, informacje o planowanej przez Rzeszę operacji „Wiosenne słońce” – wielkiej ofensywie na Wielkopolskę. Jednocześnie Komisariat Naczelnej Rady Ludowej z powodu groźby najazdu niemieckiego i ze względu

15 lutego 1919 roku skutkiem błędnego rozpoznania i nieostrożności doszło do klęski Wojska Wielkopolskiego przy próbie zlikwidowania niemieckiego przyczółku mostowego w Grójcu Wielkim, niedaleko Wolsztyna. Plan podporucznika Stanisława Siudy opierał się na słusznym założeniu, że Niemcy ubezpieczyli pozycję w Grójcu silnie od wschodu i północy, ale słabiej od południa - i tam koncentryczny atak przeprowadzony jeszcze w nocy z 14 na 15 lutego miał być najsilniejszy. Do natarcia

14 lutego 1919 roku na Ławicy rozpoczęto formowanie 2. Wielkopolskiej Eskadry Lotniczej. Jej dowódcą został rotmistrz pilot Tadeusz Grochowalski, a uzbrojona została w zdobyte szturmowe samoloty Halberstadt CL II i CL V oraz jednego myśliwskiego Albatrosa D III. W Warszawie, na drugim posiedzeniu Sejmu Ustawodawczego, Wojciech Trąmpczyński, naczelny prezes Prowincji Poznańskiej, reprezentant ziem zaboru pruskiego i polski poseł do parlamentu Rzeszy, został wybrany pierwszym m

13 lutego 1919 roku na frontach wielkopolskich panował spokój. Spokój polegał na odpieraniu działań zaczepnych niemieckich patroli i sporadycznym ostrzeliwaniu pozycji powstańczych przez niemiecką artylerię. Na przykład na odcinku wolsztyńskim, w nocy, Niemcy spodziewający się polskiego uderzenia na most w Grójcu Wielkim wyprzedzająco zaatakowali Kopanicę, aby związać tamtejsze drużyny i odciągnąć oddziały polskie z Chobienic, które również stały się celem ataku. Obie miejsco

12 lutego 1919 roku na zachodzie ponad 2.000 Niemców wspartych pułkiem artylerii i dwoma pociągami pancernymi kontynuowało ofensywę w kierunku na Wolsztyn. Poprowadzone z trzech stron kolejne, oskrzydlające uderzenie niemieckie na Babimost okazało się skuteczne. Atak wsparty pociągiem pancernym, któremu udało się wjechać na stację kolejową w mieście oraz brak amunicji po nieskutecznym kontrataku zmusiły obrońców do porzucenia swoich pozycji. Dowódca załogi Babimostu, podporuc

11 lutego 1919 roku a właściwie w nocy z 10 na 11 lutego, na froncie zachodnim, kompania grodziska batalionu lwóweckiego pod dowództwem Józefa Kopczyńskiego próbowała okrążyć Miedzichowo pod lasem i uderzyć na wioskę od strony Trzciela. Drugi oddział, plut. Franciszka Kijewskiego miał odwrócić uwagę Niemców atakując z rejonu Bobrówki. Niestety, nie udało się zaskoczyć nieprzyjaciela i brawurowy atak grupy Kopczyńskiego załamał się. Niemcy użyli do jego odparcia między innymi

10 lutego 1919 roku w zachodniej Wielkopolsce Niemcy ponowili atak na Łomnicę koło Zbąszynia, który tym razem okazał się skuteczny. Powstańcy jednak, po ściągnięciu posiłków, odbili wioskę. Główne i zacięte walki tego dnia stoczono jednak w rejonie Rawicza. Do krwawego starcia doszło mianowicie na linii Wydawy – Zielona Wieś – Słupia Kapitulna, które przechodziły z rąk do rąk. To lewe skrzydło frontu polskiego, zachęceni powodzeniem w obronie Rawicza Niemcy zaatakowali z rejo

9 lutego 1919 roku wojska niemieckie na zachodnim odcinku frontu, między Trzcielem a Zbąszynem, przypuściły natarcie w kierunku wsi Łomnica, która jednak została obroniona przez oddziały powstańcze. Natomiast na południu nie powiodło nam się już tak dobrze. Zdobyte przez Niemców 6 lutego 1919 roku Zduny koło Krotoszyna kolejny raz okazały się nie do zdobycia. Za to w kierunku na Kępno zajęliśmy wsi Mikorzyn, Jutrków, Mechnice i Lubczynę. W Poznaniu doszło do przetasowań na sz

8 lutego 1919 roku po nieudanej próbie odbicia Zdun w rejonie Krotoszyna, doszło do walk z Niemcami silnie atakującymi w kierunku wsi Borowica i spychającymi powstańców do Chachalni. Dopiero przybycie posiłków w postaci kompanii z Koźmina, pod dowództwem sierż. Stanisława Sowińskiego, pozwoliło odeprzeć napór Niemców. Na południowym zachodzie kompania przemęcka, która dzień wcześniej złożyła przysięgę, zajęła miejscowości Kaszczor i Mochy między Wolsztynem a Wschową. Tymczase

7 lutego 1919 roku nastąpiło apogeum ciężkich walk o Kolno, wieś przechodziła z rąk do rąk. W wyniku porażki polskiej w drugiej bitwie o Rawicz, jednostki niemieckie również i tutaj przeszły do kontrataku ze wsparciem pociągu pancernego. Ofensywę nieprzyjaciela udało się zatrzymać dopiero koło Miejskiej Górki, dzięki postawie osamotnionej 3. kompanii jarocińskiej i ustabilizowaniu linii frontu przy pomocy silnych posiłków ze Śremu, o czym wspominałem we wpisie dotyczącym wyd

6 lutego 1919 roku zakończyły się rozmowy między rządem polskim a Komisariatem Naczelnej Rady Ludowej w sprawie reprezentowania dzielnic pozostających formalnie jeszcze pod panowaniem niemieckim: Wielkopolski, Kujaw, Pomorza i Śląska w Sejmie Ustawodawczym. W związku z nieuregulowaną sytuacją tych ziem i obawami przed reperkusjami, rząd w Warszawie zrezygnował z przeprowadzenia wyborów, które miały wyłonić 126 naszych posłów. Jednak zdecydowano, że w obradach Sejmu będzie mog

Południowego Wojsk Wielkopolskich, ppor. Zygmunt Wieliczka, przygotował plan, zgodnie z którym zamierzano zdobyć Łaszczyn i Dębno Polskie, przeciąć połączenia telegraficzne i kolejowe do Rawicza, zabezpieczyć atak na miasto przed ewentualną odsieczą niemiecką z Sarnowy, Bojanowa i Gierłachowa i zająć Rawicz. Szczegółami zajął się Alfons Breza, który podzielił swoje oddziały na trzy zgrupowania uderzeniowe. 260 powstańców z kompanii zakrzewskiej, jarocińskiej, Jutrosiniaków i