Kim był Podhorski?
Zaktualizowano: 23 mar
Jan Podhorski urodził się w 1921 roku w Budzyniu w powiecie chodzieskim. W 1927 rodzina przeprowadziła się do Rakoniewic w powiecie wolsztyńskim, gdzie Jan uczęszczał do szkoły podstawowej i gimnazjum. Jako dwunastolatek wstąpił do Związku Harcerstwa Polskiego, którego był aktywnym członkiem. 24 sierpnia 1939 jako ochotnik zgłosił się do batalionu Obrony Narodowej „Opalenica”, w szeregach którego walczył podczas kampanii wrześniowej.
17 września pierwszy raz dostał się do niewoli. Jeszcze w transporcie podjął pierwszą próbę ucieczki. Drugi raz uciekł z Cytadeli w Poznaniu, skąd wrócił do Rakoniewic. Wkrótce aresztowało go gestapo. Przewieziony do Wolsztyna, po brutalnym przesłuchaniu, znów zdołał uciec. Trafił do Koźmina, gdzie działał w harcerskiej organizacji konspiracyjnej „Orły” pod pseudonimem Marciniak. W kwietniu 1942 przedostał się do Generalnego Gubernatorstwa i do Grójca, gdzie zdał maturę.
Brał udział powstaniu warszawskim. Walczył w szeregach pułku NSZ im. gen. Władysława Sikorskiego, następnie w 2. kompanii batalionu AK „Miłosz” śródmiejskiej Grupy „Radwan”. 23 sierpnia 1944 jako dowódca jednej z grup szturmowych wziął udział w zdobyciu Komendy Policji i kościoła świętego Krzyża, a z początkiem września szukał możliwości przebicia się wraz z oddziałem poza Warszawę. Bez skutku.