Naucz się kujawiaka

Nazwa kujawiak po raz pierwszy pojawiła się na początku XIX wieku i pochodzi od regionu Kujaw, ale kujawiaki tańczono również w Łęczyckiem czy Wielkopolsce. Ludowe nazwy tego tańca, które funkcjonowały wcześniej to m.in. śpiący i kolebany. Kujawiak jest tańcem granym w metrum 3/4, w wolnym tempie z wieloma elementami wspólnymi z mazurkiem czy oberkiem. Melodie kujawiaków częściej niż ma to miejsce w przypadku pokrewnych mu tańców, oparte są na tonacjach molowych, dzięki czemu przyjmują bardziej liryczny charakter. Według niektórych autorów melodia tego tańca odzwierciedla kujawski krajobraz – szeroki i spokojny. Chociaż wiejskie kujawiaki charakteryzują się także zmianami tempa, bogatą rytmiką ze zmianami akcentów, w obrębie tej samej melodii, czasem przerywanej przyśpiewkami. Powszechnie jest tańczony w parach elastycznym krokiem w przód lub wirowo z zastosowaniem licznych elementów ozdobnych jak chociażby: przytupy, wymachy ramion, ukłony. Dawniej Kujawiakiem na wsi nazywano suitę taneczną w skład, której wchodził chodzony, kujawiak właściwy oraz oberek. Były one grane bez przerw jedna po drugiej. Obecnie w ten sposób już się kujawiaka nie gra. W zależności od regionu, w którym był/jest wykonywany parami po okręgu, wolniej lub szybciej, krokiem drobnym lub krokiem z "oddechem" z ozdobnikami w formie przytupów, obłoczków lub rozbujania się na boki. R. Lange, Folklor Kujaw, Warszawa, 1979