Powstańcze mundury
8 lutego 1919 roku po nieudanej próbie odbicia Zdun w rejonie Krotoszyna, doszło do walk z Niemcami silnie atakującymi w kierunku wsi Borowica i spychającymi powstańców do Chachalni. Dopiero przybycie posiłków w postaci kompanii z Koźmina, pod dowództwem sierż. Stanisława Sowińskiego, pozwoliło odeprzeć napór Niemców.
Na południowym zachodzie kompania przemęcka, która dzień wcześniej złożyła przysięgę, zajęła miejscowości Kaszczor i Mochy między Wolsztynem a Wschową.
Tymczasem w Poznaniu dowództwo Armii Wielkopolskiej wydało rozkaz dzienny nr 35, ustanawiający ubiór księży - kapelanów wojskowych i żołnierzy kawalerii, czyli podówczas w zasadzie przede wszystkim 1. Pułku Ułanów Wielkopolskich, noszącego tę nazwę od 29 stycznia 1919 roku.
Miał się składać z ułanki – dwurzędowej, sukiennej kurtki w kolorze feldgrau i guzikami z polskim orłem, spodni z podwójnym lampasem, wysokich butów z ostrogami, jednorzędowego płaszcza i wysokiej rogatywki z otokiem w kolorze pułku (rzecz jasna, pułkowe barwy były widoczne również na pozostałych elementach stroju).
Na ilustracji:
1. Barwy noszone na proporczykach, otokach czapek i lampasach
spodni pułków ułańskich: 1 – 4.
2. Podporucznik 1 pułku Ułanów Wielkopolskich w mundurze
paradnym; czaprak i kapy na sakwy d. pruskiego 1 Pułku
Strzelców Konnych Królowej (Regiment Königs-Jäger-zu Pferde
Nr. 1), Poznań, 3 maja 1919 r.
3. Rotmistrz 3 pułku Ułanów Wielkopolskich.
4. Starszy ułan 2 pułku Ułanów Wielkopolskich.
5. Różne kształty naramienników w pułkach ułańskich Wojsk Wielkopolskich.
Źródło opisu i tablicy malowanej przez Leszka Rościszewskiego - pw.ipn.gov.pl
